Het vinden van je akoestische gitaar, een generieke term die een Folk (stalen snaren), een Classic (nylon snaren) of een Gypsy (stalen snaren) kan aanduiden, is geen gemakkelijke taak voor beginners, omdat er met veel factoren rekening moet worden gehouden. Het is noodzakelijk om eerst een persoonlijke beoordeling te maken: wat is mijn niveau van oefenen, wat is mijn muzikale smaak, mijn behoeften en eisen, mijn budget...

Zodra deze eerste reflectie is uitgevoerd, kunt u dankzij de onderstaande gids overgaan tot een meer technische analyse van de verschillende selectiecriteria (type snaren, formaat, hout, enz.) om de gitaar te selecteren die bij u past u in de beste omstandigheden zal passen.

Dankzij het onderstaande diagram moet u eerst vertrouwd raken met de syntaxis die specifiek is voor lutherie; laten we de anatomie van het instrument ontleden:

Stalen gitaarsnaren of nylon snaren?

Een folkgitaar met stalen snaren of een klassieke gitaar met nylon snaren klinken helemaal niet hetzelfde, en de sensaties als het gaat om de grip zijn anders.

NYLON GITARSNAREN

Nylon snaren zijn over het algemeen zachter en zachter bij contact dan stalen snaren, die dunner en harder zijn, en vereisen een aanpassingsperiode (tijd voor eeltvorming op de toppen van je vingers in contact met de hit). Aan de andere kant is de hals van klassieke gitaren meestal dikker en daarom vermoeiender om te oefenen dan die van folkgitaren.
Qua klank hebben de nylon snaren een intiem temperament en laat je Klassiek, Flamenco, Braziliaans (Bossa), Frans Lied (Brassens) en eventueel een beetje Jazz benaderen.

STALEN GITARSNAREN

We kunnen stellen dat gitaren met stalen snaren, waarvan het karakter over het algemeen briljanter en krachtiger is (betere geluidsprojectie), ook veelzijdiger zijn; je zult met hetzelfde geluk kunnen benaderen: Folk, Country, Rock, Blues, Jazz, Chanson Française...

Akoestische of elektro-akoestische gitaar?

HET VERSCHIL TUSSEN AKOESTIEK EN ELEKTRO-AKOESTIEK

De akoestische gitaar gebruikt zijn klankkast om de trillingen van de snaren te versterken en geluid te produceren. De klankkracht komt uit de klankkast.

Een elektro-akoestische gitaar heeft kleine sensoren die de beweging van de snaren detecteren en vertalen in een elektrisch signaal. Het geluidsvermogen is veel groter.

Om deze twee typen gitaren tegelijkertijd te kunnen bespelen zonder dat de krachtigere elektrische klank de akoestische klank volledig maskeert, worden over het algemeen elektro-akoestische gitaren gebruikt. Dit is bijvoorbeeld het geval tijdens concerten. De elektro-akoestische gitaar is dus een akoestische gitaar waarbij in de klankkast een miniatuurmicrofoon is geïntegreerd met een versterker en luidspreker. Dit geeft het geluid van een akoestische gitaar met de kracht van een elektrische.

Massief houten of gelamineerde gitaar?

Een gitaar kan dus geheel of gedeeltelijk van massief hout of gelamineerd hout zijn. De meeste instap- tot midrange-akoestiek hebben alleen een enorm klankbord.

massief houten gitaar

Een gitaar met een massief bovenblad wordt verkregen door in de lengte en op de rand twee symmetrische stukken te verlijmen, die eerder zijn gesneden met de zogenaamde "butterfly"-techniek (de onbewerkte plank is in het midden gezaagd).
-Voordelen: de gitaar zal in de loop van de tijd evolueren en over het algemeen verbeteren
-Nadelen: structurele kwetsbaarheid die vereist dat u voorzichtig bent met uw instrument

gitaar van gelamineerd hout

Een gitaar met een gelamineerd bovenblad is gemaakt van een laag aan elkaar gelijmde houten platen, waarbij het bovenblad meestal van fijner hout is gemaakt, om op zijn minst een goede esthetiek te garanderen.
-Voordelen: de fabricagekosten zijn lager en de gitaar is steviger
-Nadelen: het geluid is "bevroren" door de lijm, geen evolutie mogelijk

Akoestische gitaarformaten

Dit thema zou het onderwerp kunnen zijn van een boek op zich. Al meer dan een eeuw hebben fabrikanten talloze varianten ontwikkeld en aangeboden die kunnen voldoen aan de eisen van gitaristen die evolueren in verschillende muziekregisters.
Rond 1920 veranderde de situatie echter dramatisch, toen gitaren opnieuw moesten worden ontworpen om de hoge spanning van stalen snaren aan te kunnen in plaats van de traditionele, zachtere darmsnaren (later vervangen door nylon snaren). In dit opzicht zijn het gitaarmerk Martin met zijn modellen 00, 000 en Dreadnought 14 frets uit het lichaam, of Gibson met zijn essentiële Flat Top Round Shoulder J-45 of Super Jumbo J-200 voorlopers die veel constructienormen hebben vastgesteld. op het gebied van folkgitaar.

Klassieke gitaar

De zogenaamde Classic gitaren met nylon snaren onderscheiden zich door een relatief compacte bodymaat waardoor ze voor het grootste aantal toegankelijk zijn. Het handvat heeft twaalf girale vakjes, is vrij breed, met een platte sleutel. Het is het referentietype voor klassieke, Braziliaanse, jazz- en Franse chansonmuziek.

Een paar voorbeelden :

Dreadnought-gitaar

Vernoemd naar de achternaam van een oorlogsschip van de Royal Navy, is het Dreadnought-gitaarformaat het meest populaire en wijdverbreide gitaarformaat; het is ontworpen om de lage frequenties en het volume van het instrument te versterken, zodat de akoestiek in een orkestcontext kan worden gehoord. Dreadnoughts zijn de ultieme ritmebegeleidingsgitaren, vooral bij het tokkelen; hun hals, waarvan de toets licht gewelfd is, heeft veertien non-body frets.

Een paar voorbeelden :

jumbo-gitaar

Uitgevonden door Gibson om te concurreren met Martin's Dreadnought, wordt het Jumbo-gitaarformaat ook alom geprezen. Zijn brede lichaam geeft hem een uitstekend powerprojectieduo en de diepte van het geluid wordt verergerd. Om ervoor te zorgen dat de balans van frequenties coherent blijft, wordt dit sjabloon over het algemeen geassocieerd met esdoornessentie, waarvan de dichtheid zorgt voor zeer aanwezige hoge tonen en hoge middentonen. De Jumbo's zijn dan ook opmerkelijke ritmegitaarbegeleidingen.

Een paar voorbeelden :

Grote concertgitaar

Ook bekend als Parlour, 00 of Double-Oh, Grand Concert type gitaren zijn direct geïnspireerd door klassieke gitaren. Ze bereikten hun hoogtepunt tegen het einde van de 19e eeuw en tot de jaren 1950 en werden met name gebruikt door veel blues-, folk- of 'vingerpicking'-gitaristen.
Grand Concert-gitaren worden over het algemeen gewaardeerd om hun schittering, aangename ergonomie en verrassende kracht gezien hun kleine formaat. De Martin-gitaren van de 00-lijn zijn hier de beste vertegenwoordigers van.

Een paar voorbeelden :

auditorium gitaar

De Grand Auditorium-stijl die wordt geheiligd door de 000 Martin-gitaren (zie Eric Clapton Signature) is een intermediair tussen het Grand Concert en de Dreadnought, met smallere heupen dan de laatste, wat de grip vergemakkelijkt. Veel Grand Auditorium-gitaren hebben een bolle achterkant om het lichaamsvolume te vergroten zonder het comfort aan te tasten. Het resultaat is een zeer gebalanceerd geluid zoals dat van een groots concert, maar met een hoger volume en een merkbaar versterkte lage frequentierespons. Het is een zeer goed compromisalternatief dat kan worden aangepast aan elk gebruik: thuis, op het podium, in de studio.

Een paar voorbeelden :

Zigeuner gitaar

Deze gitaren zijn kenmerkend voor de stijl met een bepaald geluid. Meestal uitgerust met een uitsparing om de toegang tot de hoge tonen te vergemakkelijken, zijn er bij wijze van spreken slechts twee varianten: kleine mond of grote mond (de mond die de rozet aanduidt). Gitaren met grote mond zijn meestal gereserveerd voor ritmespel, terwijl kleine monden voorbehouden zijn aan solisten.

Een paar voorbeelden :

Lexicon van gitaarhout

Elke essentie heeft zijn eigen klanksignatuur en beïnvloedt uiteraard de identiteit van het instrument. Zonder al te technisch in te gaan, is het goed om te weten dat de belangrijkste factor waarmee ontwerpersbouwers rekening houden, de snelheid is waarmee een hout energie en trillingen overbrengt. Desalniettemin zal deze factor een min of meer effectieve impact hebben, afhankelijk van het element van de gitaar waarvoor het wordt gebruikt (bovenblad, achterkant, zijkanten, hals, brug). Bovendien kunnen dezelfde soorten verschillende geluids- en visuele kwaliteitsniveaus (grades) hebben, wat gedeeltelijk de grote prijsverschillen verklaart tussen instrumenten die qua uiterlijk op een identieke manier worden gemaakt.

MAHONIE (MAHONIE):

Beide gebruikt bij het maken van akoestische gitaren en elektrische gitaren; het vormt de achterkant en zijkanten van de meeste folk met stalen snaren, alle prijsklassen gecombineerd. Het is een houtsoort die een bijzonder warme klank produceert met een opmerkelijke toonduurzaamheid. De bas is vol, de middentonen solide en de hoge tonen fluwelig.

SAPELE:

Deze houtsoort heeft qua klank en uitstraling dezelfde eigenschappen als mahonie. Het is te vinden op de achterkant en zijkanten van gitaren.

CEDER (CEDER):

Oorspronkelijk gebruikt door Spaanse gitaarbouwers als onderdeel van de klassieke gitaar, is Cedar de afgelopen dertig jaar in populariteit gegroeid en wordt het chronisch gebruikt bij de constructie van de zangbodem van staalsnarige gitaren. Minder dicht en soepeler dan sparren, het is een zacht hout dat een ronde en fluweelachtige klank heeft maar niettemin evenwichtig is, met boventonen* gelijkmatig verdeeld over het spectrum in plaats van geconcentreerd op de lage en hoge tonen (*de boventonen zijn overfrequenties die bijdragen aan de fundamentele frequentie en het geven van een eigen karakter aan het instrument). Het is ook esthetisch zeer aantrekkelijk (nerf en kleur).

KERS (WILDE KERS):

Op het kruispunt tussen mahonie en esdoorn met de nadruk op de midrange, is Cherry een uitstekende keuze voor de achterkant en zijkanten van mid-range gitaren. Het wordt vooral gebruikt door de firma Godin (Seagull Acoustics, Art & Lutherie, Simon & Patrick) die bekend staat om de opmerkelijke prijs-kwaliteitverhouding van haar producties.

CYPRESS (CYPRESS):

Ongewone soort, in wezen gereserveerd voor flamencogitaren en gebruikt om klankborden te maken.

EBBEN (EBBEN):

Ebbenhout is een extreem dicht "high-end" hout dat meestal de halstoetsen, bruggen en achterkant/zijkanten vormt. Het heeft een natuurlijke compressie en glans die precisie aan het geluid geeft.

SPARREN (SPARREN):

Spar is de referentiesoort voor de vervaardiging van klankborden voor akoestische gitaren (ook gebruikt bij de ontwikkeling van violen of mandolines). Het is de verhouding tussen stijfheid en gewicht die zorgt voor een optimale geluidssnelheid die hem ideaal maakt voor dit gebruik.

SITKA VEREN (SITKA VEREN):

Sitka Spruce, een superieure variëteit van sparrenhout, heeft vanwege zijn fundamentele boventoonrelatie (boventonen zijn overfrequenties die aan de hoofdfrequentie worden toegevoegd en een apart karakter aan het instrument geven), een krachtig en in staat om helderheid te behouden wanneer de gitaar wordt bespeeld met intensiteit (aan de andere kant kan een te gedempte aanslag een indruk van finesse in het geluid achterlaten).

SPARREN LUTZ:

Deze variëteit van sparrenhout, gebruikt om de zangbodems te maken, biedt een helder en nauwkeurig geluid.

ADIRONDACK VEREN:

Inheems in het oosten van Noord-Amerika, biedt Adirondack-sparren heldere, pittige tonen. We vinden het op de klankborden.

ESDOORN (ESDOORN):

Dit hout wordt gebruikt om halzen, toetsten en bovenbladen voor elektrische gitaren te maken. In de akoestische context vormt het meestal de achterkant en zijkanten. Het is een stijve en vrij dichte houtsoort die trillingen bijzonder goed geleidt, met een zeer kristallijn karakter en hoge middentonen aanwezig, geschikt voor groepsspel (gaat goed in de mix) en elektro-akoestische modellen (minder gevoelig voor feedback). Het wordt ook gewaardeerd om zijn prachtige gevlamde (gevlamde), golvende (gewatteerde, gekrulde) of gespikkelde (birdseye) adering.

PALISSANDER (PALISSANDER):

Palissander is essentieel in het ontwerp van de meest high-end akoestische gitaren. Deze essence is dichter en zwaarder dan mahonie en heeft een snelle diffusie, een breed scala aan boventonen, solide lage frequenties en een kristallijn en helder midden-hoog paar. Het bevindt zich op de toets van de mouwen en op de achterkant/zijkanten.

COCOBOLO:

Cocobolo biedt kenmerken die dicht bij die van palissander liggen. Cocobolo-gitaren bieden een ronde, warme bas en een goede geluidsprojectie.

KOA:

De Koa is een uitstekende alternatieve exotische soort die het middenaspect van mahonie combineert met het kristallijne van esdoorn. Vanwege zijn dichtheid zal een nieuwe Koa-gitaar de neiging hebben om een beetje helder en "strak" te klinken, maar hoe meer hij wordt bespeeld, hoe meer de toon zich zal openen, rijker en zachter zal worden. Het is voornamelijk te vinden op klankborden en achterkant/zijkanten

OVANGKOL:

Ovangkol, een Afrikaans familielid van rozenhout, met zijn vaak flatterende esthetiek, heeft zijn belangrijkste kenmerken met merkbaar vollere midden- en hoge tonen, maar minder prominent dan die van esdoorn. Het componeert voornamelijk de achterkant en zijkanten. Het is met succes aan het licht gebracht door de firma Taylor.